Sandra van Spijkeren

Gosh hier schrik ik van bij toeval stoot ik op deze pagina. Sandra heb ik leren kennen op de Pilates opleiding van Fysio Physics en ze was zo trots met het behalen van haar diploma en we hebben na afloop nog na lopen bomen over haar Volkswagen busje. Veel te jong ik wens de nabestaanden veel sterkte.

Misschien is het 2,5 of 3 jaar geleden dat we Evert door het zijraam zagen wegsluipen… Dat bleek geen wegsluipen te zijn maar hij was geschrokken of had zoiets van “Toch!! Zie je wel”. En wou ons niet storen. Hij dacht dat we toch eindelijk dat deden dat we nooit meer zouden doen. Romantisch-Erotisch samen zijn… Maar dat was dit niet… Wij waren toen al uren in gesprek en jij had een soort van beenklem om mijn middel. Ik hield je om je rug vast en jouw armen lagen in mijn nek. We hebben heel veel gehuild en heel veel gelachen die avond. En Omdat Gino zich er geen raad mee wist (en er eigenlijk tussen wou) hebben we ook behoorlijke krassen opgelopen. Deze avond is een van mijn dierbaarste herinneringen aan de tijd die we samen hebben mogen doorbrengen. Ik heb op zoveel mogelijk manieren duidelijk kunnen maken hoe bijzonder je bent. En omdat jij die beenklem had kon je mij dwingen om te stoppen met praten maar dat deed je vaak niet. Je hoorde me en begreep wat ik zei. Jij bent de meest geweldige persoon die ik ken. De meest geweldige persoon die ik ken is ook de persoon die mij het beste kent. Ik hou van je en wil mijn toekomst met jou inrichten. Soms klemde je jouw benen strak aan, omdat ik jou misschien iets te veel emotioneerde en er een kans bestond dat jij de emoties niet meer zou kunnen houden. Andersom keek jij je met door huilde ogen en een snottebel mij aan terwijl je een glimlach had die ik nooit zal vergeten en zei dat je niets liever wilde dan samen onze toekomst vorm geven. We hebben zeker 2 uur overal gezeten met jouw armen om mijn nek en je benen om mijn middel omdat ik geen sporters benen had. We knuffelden en herhaalden steeds in andere woorden datgene dat we al gezegd hadden. We kwamen op een punt waarin ik jou kon overtuigen dat je een mens uit duizenden bent en jij wist mij er ook van te overtuigen dat het voor mij ook gold. Dit is ook het enige moment gebleken dat ik je wiskundig iets heb kunnen uitleggen. De kans zou in de miljoenen of miljarden uitkomen. Wij samen zo “onwaarschijnlijk” maar zo vanzelfsprekend. We wisten natuurlijk wel dat de loop van onze relatie niet normaal was, maar het had ook nooit anders kunnen zijn. En dat snapten wij. En we gingen verder. Ons leven later zou er totaal anders uitzien dan dat van nu. Hier werden we niet gelukkig en we moesten er op uit. Het avontuur tegemoet en nieuwe dingen doen. Een plek vinden waar we aan onze eigen wereld konden bouwen en waar we naar ons idee om zouden gaan met vriendschap, partnerschap, de natuur, de mensen en elkaar. Een eigen samenleving creëren waar veel van de lelijkheid van deze geen bestaansrecht zou hebben. Het liefst had je de blauwe-bus-theorie toegepast en hadden we alles opgezegd een ticket gekocht en vertrokken. Rugzakje op en gaan (en hadden we dat maar gedaan). Ik was niet in staat alles achter mij te verbranden en het leek mij ook geen haalbaar idee… “Vertrekken met bedrag X en dan naar 10 maand” Jouw antwoord was “Dat zie je vanzelf wel…” En het mijne was “Dan zitten we hier weer in een nog slechtere positie…” We wisten dat we samen los wilden breken en een ander leven wilden leven. En dat ik misschien de angsthaas was maar jij misschien wat naïef. Achteraf is het natuurlijk makkelijk om spijt te hebben van de gekozen route maar dat zou ook niet reëel zijn. We besloten dat jij verantwoordelijk was voor de koers en dat ik de route bepaalde. De koers was op weg naar een eigen plek. De route was eerst samenwonen, stoppen met roken, eventueel meer werken maar i.i.g. geld sparen. Van mijn huisje ons huisje maken en zorgen dat we hier een perfecte en betaalbare basis opbouwden. En met een jaar of 5 eindelijk wat spaargeld hebben en avonturen beleven… Op plekken gaan leven waar we konden testen of het de juiste was. En dat terwijl we ons huisje als basis behielden. Totdat we de ideale plek gevonden zouden hebben. Een plek waar we samen oud konden worden. Wat waren wij die avond één. En wat wisten wij zeker dat wij een perfect stel waren. En als het gesprek te sentimenteel werd drukte we elkaar zo strak tegen elkaar aan dat praten niet meer ging. Want we wisten het al lang en keken elkaar weer minuten lang in de ogen. Ik hou zo ontzettend veel van jou is wat we elkaar vertelden zonder dat onze monden bewogen. Toen die paar uur samen zijn wij het dichts bij elkaar geweest en het was heerlijk. Wederzijds in onze zielen wisten we het zeker. Met jou wil ik oud worden. En dat doen we op onze manier. Wij waren toen op dat moment één en realiseerde ons dat we dat al een jaar of 15 waren en voor de toekomst niets anders wilden. We zijn samen gaan wonen en zijn “gedwongen” om te trouwen. Dat rare ritueel waar we ook duidelijk een mening over hadden. Maar god wat ben ik blij dat ik jouw man ben. En dat we een half jaar later weer helemaal verliefd werden maakte alles zo ingewikkeld… Klopte ons denkbeeld wel Waren we niet naïef Nee… We zagen het nog steeds helder en het zou niets veranderen aan onze gezamenlijke toekomst. Maar wat was het heerlijk om samen weer op een wolk te zitten en wat hebben we van elkaar genoten. Ik voel trots en dankbaarheid dat je mijn vrouw was. Je was een prachtig mens. Ik zal altijd met heel mijn hart van je blijven houden. Ik troost mij met het idee dat je voor altijd in mij zit. Het is zo verschrikkelijk stil. -X- Jouw Man.

Zo bedroevend om te moeten vernemen dat Sandra er niet meer is. Ik kende haar als 'mijn yoga juf'. Wat een prachtige dame was het! Een mooi persoon!  Zo heerlijk gewoon, met humor, veel geduld en zó behulpzaam. Ik had haar lessen nog heel lang willen volgen, maar helaas kan dat nu niet meer. Het is niet te bevatten. Wat zal zij een enorm gat achterlaten bij haar geliefden. Ik wens hen heel veel sterkte toe met het verwerken van dit grote verdriet.

Lieve San, wat moet ik hier nou eigenlijk neerzetten 3,5 jaar geleden leerden we elkaar kennen en we zijn altijd dikke vrienden gebleven. T was al weer even geleden dat we elkaar hadden gezien maar we spraken elkaar nog vaak. We waren zo verschillend maar ook zo het zelfde. Wat ging ik door de grond toen ik t telefoontje van Michiel kreeg terwijl k net uit t vliegveld in Kreta was gestapt. Lieve san wat ga je door iedereen gemist worden en wat ben je te vroeg gegaan. Toen ik terug reed van de uitvaart reed er n groene Volkswagen bus met n wit dak voorbij, je weet dat ik wat minder in deze dingen geloof maar toevallig is het wel. Hopelijk heb ik het fout en jij goed en krijg je nu alles mee van wat iedereen voor je voelt en hoe veel je betekende voor iedereen. Ik kan t nog steeds niet geloven maar volgendsmij is het echt waar. Heel veel sterkte Michiel en familie, groetjes Stef. K zal haar iig nooit vergeten.

Lieve Sandra, We zullen jou herinneren als een bijzondere vrouw die klaar stond voor haar vrienden als het nodig was. We zullen je gulle lach en je gebabbel achter in de auto missen.

Lieve San, lieve vriendin, 23 jaar geleden begonnen we met zingen in de botsauto’s en jij bent nooit meer opgehouden met zingen. De belangrijke jaren ben je in mijn leven geweest en hebt me gesteund, met me gelachen, met me gehuild, me op mijn flikker gegeven en je idealen verkondigd. Wat was je eerlijk, grappig, gek, leuk, eigenzinnig, mooi, sterk en lief. Iemand die altijd in mijn hart zal zitten en altijd de stem zal zijn die me vertelt dat ik mezelf mag zijn. Wat hebben we mooie momenten gehad. Als 2 totaal verschillende tienermeisjes die elkaar lieten zien dat het ook anders kan tot 2 volwassen vrouwen met vaak verschillende meningen, maar die elkaar daarin zo waardeerden. Ook al hadden we soms even wat minder contact, we wisten dat we elkaar weer terug vonden en dit gebeurde ook altijd. Wat ga ik je missen, maar weet dat ik je nooit zal vergeten en je altijd bij me draag. Rust zacht mijn lieve vriendinnetje Liefs Marloes

Heel veel sterkte bij het verwerken van dit enorme verlies.

Lieve San, Wat je was een prachtmens. Mooi van buiten en van binnen. Het is niet te bevatten dat je er niet meer bent. Voor Chiel en familie heel veel sterkte gewenst met dit zware verlies.

Lieve San, Het nieuws van je overlijden sloeg in als de bliksem. Je was een belangrijke aanwezigheid in mijn leven en dat blijf je voor altijd. Ook al spraken we elkaar een flink aantal jaren niet, jouw foto (en die van Michiel) hingen hier altijd aan de muur. Ik was dankbaar dat ik je weer mocht tegenkomen bij het station en wij zijn heel blij dat we daarna samen opnieuw een onderdeel van jouw en jullie leven hebben mogen zijn. Lieve San, het is verschrikkelijk dat je zo vroeg hebt moeten vertrekken. Je leven is veel te kort geweest, maar zoveel als jij geleefd hebt in die 36 jaar! Zo hard als jij genoten hebt als het goed ging en zo veel als je geleden hebt als je worstelde met jezelf en de wereld! Zo hard als jij riep als iets onrechtvaardig was of als iets onterecht was. Zozeer als jij geloofde in een betere wereld, die écht mogelijk is als al die klootzakken een keer normaal gaan doen. Lieve San, het is verschrikkelijk dat je zo vroeg hebt moeten vertrekken. Ik ga je missen. Maar het troost me dat jij in die veel te korte 36 jaar meer hebt betekent en meer hebt geleefd dan veel mensen in 100 jaar kunnen. Je dood is hartverscheurend, maar je leven is een triomf. Jij hebt heel veel betekend voor iedereen die je hebt aangeraakt. Jij was een mens zoals er maar heel weinigen zijn. Lieve San, we gaan je missen. Rust zacht.

Mijn dierbaarste vriendin, 22 jaar geleden ben je in mijn leven gestapt en dat is het beste wat mij is overkomen. Jij bent voor mij de allermooiste bloem, ik heb er twee en zondagavond is er één geknakt. En de ander zit voor altijd in mijn hart met al onze herinneringen samen. Deze bloem zal altijd blijven bloeien… Nu moet ik zonder jou verder. Ik ga mijn uiterste best doen met iedereen die je achter laat. Lieve San rust zacht ❤️ Janny